moje myśli wypowiedziane

Przyzwyczajeni do pewnych wyobrażeń, a co za tym idzie – pełni ograniczeń myślowych, najczęściej nie potrafimy wyobrazić sobie tego, jak może działać Duch Święty. Jest to tym trudniejsze, że On działa jak chce, gdzie chce i czuwając nad nami do każdego przemawia indywidualnie. Do każdego innym językiem. Żeby to działanie odkryć, trzeba Go przyjąć
i jednocześnie pozwolić na to, żeby działał mocą darów, jakie dla nas przeznaczył.
Bo jak mówił ks. Sopoćko: „Bóg nigdy nie krępuje wolnej woli człowieka i jeżeli chce
mu łask swoich udzielić, wymaga, by człowiek sam łask tych zapragnął…”.

„Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy,
są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”.

Słowa skierowane do uczniów zawsze wydawały mi się bezpośrednią dedykacją
dla kapłanów. Bo to przecież przez ich posługę w konfesjonale Bóg odpuszcza grzechy tym, którzy chcą się z Nim pojednać. I tak oczywiście jest. Ale dziś jeszcze jedna myśl zaświtała
w mojej głowie po przeczytaniu tych słów. Taka, że to przesłanie jest także dedykowane
dla mnie.

Wielokrotnie zostałam zraniona. Obrażona słowem, obelgą czy fałszywą oceną. Każdorazowo łączył się z tym pewien ból, który zagnieżdżał się w myślach, a czasem w całym ciele odbierając siły, chęć do działania i radość. Rany, które powstawały w wyniku takich zranień trudno było unieść i zachować w sobie pogodę ducha (no właśnie – ta gra słów może być pięknym odwołaniem do Ducha Świętego). Oprócz tych osobistych odczuć, uraza i żal rodziły niechęć do sprawcy. Trudno było nawet myśleć o przebaczeniu.
I zapewne nie byłoby ono możliwe, gdyby nie „zawiał wiatr”, gdyby nie pojawił się Duch, gdybym nie zechciała go przyjąć… .

„Weźmijcie Ducha  Świętego”. Decyzja o Jego przyjęciu jest w takich chwilach lekarstwem na obolałe serce i duszę. To właśnie On uzdalnia nas do odpuszczenia grzechów,
czyli do przebaczenia. Dzięki Jego pomocy możemy uleczyć naszą duszę z nienawiści
i złości, uwolnić się od chęci odwetu i ponownie wprowadzić w nasze życie harmonię.
A przy okazji dostrzec, że  ten, kto nas krzywdzi najczęściej sam jest mocno zranionym człowiekiem.

 „I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami,
 tak jak im Duch pozwalał mówić”. (Dz 2,4)

 Tak, duch Święty ma moc, by nauczyć nas innego język. Czasem bardzo niezrozumiałego dla otoczenia – języka miłości. I czasem nawet nas samych może zdziwić to, jak i co potrafimy powiedzieć, jeśli tylko pozwolimy, by On nam podpowiadał.

Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego (Mt 28,16-20) 

Galilea i góra na którą Jezus zabiera jedenastu uczniów. To On wskazuje im miejsce spotkania, a oni przychodzą oddając mu pokłon. Już wiedzą, że ich Nauczyciel dokonał tego, co wydawałoby się niemożliwe. Zmartwychwstał. Ale nie wiedzą jeszcze, a może bardziej nie rozumieją, co stanie się za chwilę. Być może dlatego św. Mateusz zapisał: „Niektórzy jednak wątpili”.
Czy uwolnili się od tych wątpliwości w późniejszym czasie? Czy umieli iść i głosić?

Przypomina mi się pewna historyjka, która wiele mnie nauczyła. Opowiadałam dwóm małym chłopcom o Panu Jezusie, bo niewiele jeszcze o Nim wiedzą. Jeden z nich miał niespełna pięć, a drugi sześć lat. Tego akurat dnia rozmawialiśmy o modlitwie
i o kierowaniu jej do Pana Jezusa, więc zasadnym wydawało się ich pytanie o to, gdzie
On jest. Starałam się w miarę przystępnie wytłumaczyć im, że Chrystus umarł na krzyżu, ale pokonał śmierć, czyli zmartwychwstał i poszedł do nieba. Słuchali nie zadając żadnych pytań. Dopiero na końcu padło to, które wprawiło mnie w zdumienie: „A kiedy Pan Jezus wróci?”.
Nic w moim opowiadaniu nie było dla nich dziwne. Dziecięca wiara w to, co mówię była pełna i bez odrobiny wątpliwości. Ci chłopcy chcieli tylko wiedzieć, kiedy mogą spodziewać się powrotu tego, który umarł i jest teraz w niebie. Powiedziałam, że nie wiem i nikt z ludzi tego nie wie. Ale tak naprawdę może się to wydarzyć już jutro, albo za wiele lat. I to im wystarczyło.
Te dwa maluchy sprawiły, że przypomniały mi się słowa, które Jezus powiedział kiedyś
do swoich uczniów: „Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci…”.
Tak, w tym przypadku dzieci były bliżej obiecanej radości niż ja.
Dopełnieniem tej historii jest fakt, że mały Piotruś nie jest ochrzczony, ja tak. Można więc byłoby powiedzieć, że odwróciła się logika Bożego planu. To ja powinnam nauczać, a naukę przekazał mi mały nieochrzczony chłopczyk.

„Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu
w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.

Dzięki moim malcom na nowo odkryłam i zrozumiałam te słowa. I to, że każdy z nas jest posłany i każdy może dla kogoś innego stać się umocnieniem w wierze. Każdy dzień, każda chwila jest do tego niesłychaną okazją.

Gdzieś w otchłani Internetu znalazłam zdjęcie, na którym widać prosty drewniany krzyż,
bez postaci Jezusa. A przed nim ślady stóp wymalowane na kostce brukowej. I kartka
z wiadomością „Poszedłem Cię szukać”. Bardzo poruszył mnie ten obraz.

*

Jezus – Pasterz szukający mnie – owcy. Tak jak w przypowieści o tej zaginionej, jednej spośród całego stada i tym razem otrzymałam przekaz, że jestem ważna. I jeśli się zagubię
w gąszczu mojej codzienności, ulegając słabościom, czy wręcz upadając w grzechu, to On będzie mnie szukał. Bo Jego pasterstwo, to nie tylko pilnowanie mnie, ale również towarzyszenie, troska i wspieranie. A przede wszystkim kochanie… .

Dzisiaj Pan Jezus znowu nawiązuje do pewnej symboliki. Jednak tym razem mówi
o bramie i tych, którzy przez nią przechodzą, bądź też nie – wdzierając się inną drogą. Mówi o pasterzu i owcach, które idą za nim oraz o tych, przed którymi owce uciekają. Trudna to przypowieść i uczniowie niewiele z niej rozumieją.

Tak jest często ze mną – słucham, ale brak mi jasności, pełnego odkrycia przekazu, uchwycenia tego, co stanowi istotę. Czasem dopiero konkretna sytuacja lub obraz pozwala mi przejrzeć.

Powtórne wytłumaczenie uczniom przekazu pozwala im odkryć, że bramą jest On – Jezus  Chrystus. Jego słowa niosą prawdę. I co najważniejsze – tylko prawdę. Dlatego też żaden inny pasterz nie może się z nim równać.

Tak więc Jezus jest nie tylko pasterzem, ale również bramą. Przejście przez bramę, którą jest On sam pozwala znaleźć prawdziwe życie – życie w obfitości, z pasterzem, który nie tylko zna imię każdej owcy, ale jest gotowy pójść i szukać jej jeśli tylko się zagubi. Tak jak był gotowy umrzeć, żeby wypełniło się Słowo. Z tym, że On nie przekonuje tylko słowem. Przekonuje również (chyba jeszcze bardziej) czynem. Pasterz szukający owiec, oddający za nie życie i jednocześnie dający życie. Brama dla wielu. I gwarancja przyszłości dla tych, którzy przez tę bramę przejdą.

*znalezione tutaj: https://narodzic-sie-na-nowo.blog.deon.pl/2013/12/07/z-krzyza-wszystko-widac/

Dzisiaj uczyłam Asię (10l.) stopniowania przymiotników.
Tak zwane zdalne nauczanie, przeze mnie zwane (chyba adekwatnie) domowym.
Zaczynamy:
– Asiu, słowo „mądra”. Jeśli uznamy, że ja jestem mądra, a ty wiesz więcej niż ja, to ty jesteś mądrzejsza. A jeśli, ktoś wie jeszcze więcej niż ty i ja to jest najmądrzejszy z nas. Rozumiesz?
– Tak.
Powtarzamy to na różnych osobach i przykładach.
– A teraz kolejny przymiotnik – dobra. I próbujemy tym samym sposobem.
Jeśli ja jestem dobra, to ty jesteś …
– Gorsza.

Byłoby to nawet śmieszne, gdybym nie wiedziała, że niejedno z tych moich dzieci właśnie tak myśli.

Ksiądz zadał mi pytanie, czy wierzę w zmartwychwstanie? Zawahałam się.
Wierzę w Jezusa, wierzę Jego słowom. A jednak trudno było mi z pełnym przekonaniem odpowiedzieć, że tak – wierzę w zmartwychwstanie.

Wiele lat temu na świecie pojawił się ktoś, kto miał go zmienić. Swoim życiem i nauczaniem pokazał, że może to zrobić. Pociągnął za sobą tłumy, powołał apostołów, zgromadził liczne grono uczniów, którzy uwierzyli w Niego i Jemu. Dopóki żył, wiązali
z Nim liczne nadzieje. Mieli też zapewne swoje wyobrażenia i marzenia związane z Jego obecnością wśród nich. Przecież pokazał swą moc – uzdrawiał, wskrzeszał, wyganiał złe duchy, obiecywał, że nawet gdy odejdzie, to wróci. Miał moc, był kimś! I  mógł wyzwolić Izrael… . Na to liczyli.

Nagle ten ktoś umarł. Odszedł w udręce, jak nędzny opryszek, między innymi łotrami.
I na dodatek ktoś wykradł Jego ciało – zbezcześcił świętość. Ulotniły się nadzieje i marzenia. W takim momencie łatwo jest zapomnieć o obietnicy zmartwychwstania.
Bo czym ono jest? Czymś nowym, jeszcze nie sprawdzonym, trudnym do pojęcia nawet tym, z którymi był najbliżej.

Ucieczka do Emaus pełna jest żalu i pytań o to, co tak naprawdę się stało. Nieobce są mi te rozterki. Stajemy przecież wobec nich w przypadku niemal każdej śmierci. Pytania: „jak to, dlaczego?” i rozpacz, bo „nie tak miało być” przepełniają niemal zawsze pierwsze dni
po stracie. Czy mogę więc dziwić się uczniom? Przecież w ich odczuciu nie tak miało być! Zostawili wszystko, by pójść za nim, a Jego już nie ma.

A jednak jest. Lecz mimo iż dołącza do ich wędrówki, to ich oczy są jakby na uwięzi.
Nie rozpoznają Go, choć dużo o Nim mówią, wspominając to, co się wydarzyło.
Pojawienie się wędrowca jest jednak okazją do dialogu z nim. Jego słowa napomnienia
i przypomnienia są początkiem zrozumienia. Wspólna wieczerza doprowadza do rozpoznania w towarzyszu drogi Boga. Żywego Jezusa.

To właśnie jest wskazówka do tego, żeby uwierzyć w zmartwychwstanie. Żeby to się stało, trzeba zacząć z Jezusem rozmawiać, a nie tylko o Nim mówić.
Również uwaga Grzegorza Wielkiego jest dla mnie kluczem do zrozumienia, jak przejrzeć –„To nie przypadek, że uczniowie nie rozpoznali Jezusa, kiedy słuchali Jego nauki. Rozpoznali Go dopiero wtedy, kiedy Jego naukę zaczęli wypełniać”.

Uczniowie wypełnili ją poprzez otwartość i troskę o samotnego wędrowca.
W obcym człowieku dostrzegli bliźniego, a przez to ich oczy przejrzały i uwierzyli
w zmartwychwstałego Jezusa.

Dziś Jezus przywraca wzrok niewidomemu. Ten cud nie dla wszystkich jest powodem radości. Rodzi pytania i wątpliwości, kłótnię i odrzucenie.

Rzekli mu w odpowiedzi:
„Cały urodziłeś się w grzechach, a nas pouczasz?”
I wyrzucili go precz.

Skąd ja to znam? Ten brak retoryki, brak argumentów i podpieranie się atakiem. Jak widać temat znany od lat, niezależny od okoliczności i osób stojących naprzeciw siebie. A jednak we mnie jest poczucie, że za dużo tego. Tego braku chęci  zrozumienia rozmówcy, poszanowania człowieka w sytuacji, gdy nie umiemy zrozumieć jego punktu widzenia
i jakiegoś otwarcia się na to, że ktoś widzi (co w przypadku tej ewangelii przybiera szczególnego wymiaru) inaczej.
W mojej codzienności, w moim zachowaniu też nie brakuje takiej postawy. Patrzę na moje dzieci, godzę ich kłótnie, przerywam potok oszczerstw lub po prostu wylewanych pretensji i myślę – jak to, macie czelność mnie pouczać? Mnie, wychowawcę, osobę dorosłą?
Zebranie myśli i przyznanie się do takiej postawy rodzi we mnie poczucie bezsilności – tym razem nie wobec postaw mojej trzódki, ale wobec mojej osoby, mojego myślenia i mojej postawy.Wobec tej pychy, która zamyka mnie na słuchanie tego, co wybrzmiewa między wierszami niecenzuralnych czasem wypowiedzi.

Moje wielomówstwo, przeświadczenie, że wiem lepiej, jestem „wyżej” i to mnie trzeba słuchać – to wszystko jest powodem, dla którego dzisiaj naprawdę się zawstydziłam.

Na przystanku autobusowym siedział młody chłopak, student. Ze względu na późną porę  wokół było prawie pusto. Po chwili dosiadł się do niego mężczyzna. Swoim wyglądem różnił się trochę od zadbanych obywateli dużego miasta, ale tym, co naprawdę go wyróżniało był wyraźnie zauważalny w jego zachowaniu dystans do tego dzieje się obok
i pewnego rodzaju spowolnienie, tak rzadkie w obecnym świecie. Niby siedział na przystanku, ale tak naprawdę nie czekał na autobus, nigdzie się nie śpieszył i widać było,
że raczej nie ma planów na ten wieczór.
Na początki milczeli, lecz po chwili jakoś tak samoistnie zaczęły płynąć słowa. O życiu, świecie i o bezdomności. W pewnym momencie mężczyzna przyznał się do tego, że od lat boryka się z brakiem domu. Mówił, że przyzwyczaił się już do tego. I nawet nie narzeka na swój los – ot, tak się jakoś stało i trudno. O nic też nie prosił, nie żebrał. Ale po pewnym czasie zdobył się na odwagę i zapytał, czy mógłby mieć prośbę. Student wyprzedzając
tę prośbę powiedział, że owszem – mogą podejść do sklepu i kupić coś do jedzenia. Lecz to nie o to chodziło. Mężczyzna zapytał, czy chłopak ma przy sobie jakąś przeczytaną książkę, bo to, czego najbardziej mu w życiu brakuje, możliwość czytania. Tęskni za książkami i to one sprawiają, że świat ma jeszcze kolory. Niestety, student miał przy sobie jedynie skrypty
i notatki z ostatniego egzaminu. Ale zaproponował, że chętnie się tym, podzieli. Bezdomny mężczyzna z radością je przyjął i ich drogi się rozeszły.

Spotkanie – czym jest? Rozmową, poznaniem czyjegoś imienia, wspólnym oczekiwaniem
na autobus? Czy może zaplanowaną wcześniej i ukierunkowaną rozmową? Może wszystkim tym po trochu, ale chyba najgłębiej i najpiękniej można je zdefiniować jako budowanie relacji – z nieoczywistym rozmówcą, z osobą o odmiennych poglądach, będącą w innej sytuacji życiowej, wyznającą inne wartości. Spotkanie jest okazją – do wzajemnego poznania czasem bardzo różnych światów, odkrycia tego, co łączy i zbudowania mostów tam, gdzie ich nie ma. Jego podstawą jest głębokie słuchanie i prawdziwa chęć usłyszenia tego, co mówi druga osoba, która być może zapragnie odkryć przed nami swoje karty.

Spotkanie Jezusa z Samarytanką było takim właśnie odkryciem siebie nawzajem.
To podczas niego padają słowa „Nie mam męża” jako przyznanie się do życia bez ślubu,
co było przedmiotem wstydu i „Jestem Nim Ja” jako deklaracji bycia Mesjaszem. Rozmowa tych dwojga nieznajomych jest zadziwiającym spotkaniem Samarytanki
z Żydem, człowieka z Bogiem. Jest relacją, która prowadzi do dobra, poznania i budowania wiary.

W naszym życiu wiele jest takich spotkań, które mogą budować – nie niszczyć, wspierać – nie oceniać, powodować zmianę ale nie zmieniać na siłę. Każdy z nas może przecież któregoś dnia spotkać bezdomnego lub Samarytankę.

Urodziła Go kobieta, wychowywał się jak każde dziecko, pomagając rodzicom. Jadł, pił, spał, żył między ludźmi. Później powołał uczniów i apostołów, dla których był przyjacielem
i nauczycielem. Ale przebywając z nimi był przede wszystkim człowiekiem, bo żył jak człowiek. To co miało się wydarzyć po Jego śmierci, choć przekazywane uczniom
w delikatnych słowach, było skryte pod pewnego rodzaju zasłoną nierozumienia, nieodkrycia. Człowiek w swoim ziemskim sposobie myślenia mógł uwierzyć, ale czy mógł sobie wyobrazić kim tak naprawdę jest Jezus Chrystus?

Patrzę na moich przyjaciół i stawiam sobie pytanie, czy dobrze ich znam? Są tacy jak ja – urodzeni przez kobiety, wychowani raczej w podobnych warunkach do tych, w których dorastałam ja. Jedzą, piją, pracują w podobnych realiach do moich. Tworzymy grupy przyjaciół. Dla jednych to ja jestem autorytetem w niektórych sprawach, dla drugich ktoś inny. Różne osoby w różnych kwestiach i aspektach życia są nim dla mnie. Czy ja wiem, kim naprawdę są oni, a oni kim jestem ja?

Jezus zabrał ze sobą trzech swoich najbliższych uczniów na górę i „Tam przemienił się wobec nich. Twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło”. Obecni z Nim mężczyźni mogli zobaczyć innego Pana niż tego, z którym chodzili ręka
w rękę. Już nie człowieka, ale Boga. I usłyszeli słowa: „To jest mój Syn umiłowany,
w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie”, które umocniły ich wiarę w to, że to właśnie Bóg-Człowiek jest obecny pośród nich.

Wydawać by się mogło, że choć stworzeni przez Boga, to jesteśmy tylko ludźmi.
Z wszystkimi ziemskimi wadami i ograniczeniami. Ale czy my również nie jesteśmy Jego dziećmi? Przecież niejednokrotnie w Piśmie Świętym jesteśmy tak nazwani – dziećmi Boga, braćmi Chrystusa. Tak więc, w każdy z nas jest Boży pierwiastek. Owszem, żyjemy zwyczajnie i daleko nam do świętości. Ale jest taki aspekt, który odkrywam w dzisiejszym czytaniu i który uzmysławia mi, że moją drogą jest upodabnianie się do Jezusa na Górze Tabor. Ja również mam się przemieniać. Mam jaśnieć, napełniać się Bożym światłem.
A wszystko po to, żeby umacniać wiarę innych. Żeby moi przyjaciele, ludzie z którymi jadam, pracuję, wypoczywam mogli zobaczyć we mnie to światło. I to, że Bóg żyje we mnie
a ja żyję Nim.
Całe moje życie to czas przemiany i szansa zajaśnienia. Po to również, żebym mogła usłyszeć kiedyś słowa – to jest moja umiłowana córka.

* zdjęcie Pixabay

Jeśli jesteś Synem Bożym…

Zdarzało mi się słyszeć niejednokrotnie w różnych dyskusjach z moim uczestnictwem słowa, które często słyszę teraz w rozmowach dzieci: „jeśli jesteś taka mądra to…”.
I wtedy pojawiała się nieodparta chęć udowodnienia, że tak – jestem mądra. I pokażę, naprawię, udowodnię… . Czym to było? Tak naprawdę chęcią pokazania siły, może nawet wyższości. Było próbą odpowiedzi na (można właściwie tak to określić) prowokację. Słowa „jeśli jesteś…” są często właśnie taką prowokacją, próbą konfrontacji i ukazania drugiej stronie, że się myli, że nie da rady, że jest słabsza niż jej się wydaje. Nie prowadzą
(lub robią to naprawdę bardzo rzadko) do dobra, a jednak po ich usłyszeniu wchodzimy
w grę pod tytułem „No to ci udowodnię”, niosącą straty po każdej ze stron. Upokorzenie, pychę, obrazę. Naprawdę niezwykle rzadko gra ta kończy się pokojowo.
Dzisiaj Pan Jezus uczy innej postawy. Zapewne mógłby rozkazać kamieniom, żeby zamieniły się w chleb. I co ważniejsze, mógł to uczynić bez namowy szatana. Ale nie chciał, bo nie o to w poście chodziło. I nie dał się sprowokować złym namowom. Wiedział jaką
ma siłę, kim jest i dlaczego znalazł się na pustyni, i nic nie musiał (w znaczeniu wewnętrznego przymusu) udowadniać. Wiedział z kim rozmawia i nie dał się sprowokować.

Idź precz, szatanie!

Kuszenie to doskonale znany aspekt działalności diabła. Jego pokusy wydają się być ukierunkowane na nasze dobro, szczęście, zadowolenie. Proponując nam pozorne dobro doskonale zdaje sobie sprawę z naszych pragnień i jednocześnie słabości. W swoich wymyślnych podchodach szuka drogi do naszych serc i podsuwa obietnice czegoś,
co sprawi, że będzie nam lepiej. Inaczej przecież nie zwrócilibyśmy na nie uwagi.
Są to deklaracje chleba dla głodnego i wody dla spragnionego. Tylko, że te obietnice najczęściej ukrywają prawdę o tym, że chleb jest spleśniały a woda zatruta. Szatan nie jest dobrym wujkiem, czy też troskliwym opiekunem. To, co robi, robi dla własnej korzyści
i skrywa prawdziwą motywację pod płaszczem kłamstwa i ułudy dobra.
Czytając fragment dzisiejszej Ewangelii po raz kolejny przypomniałam sobie rzecz niezwykle istotną. Z szatanem nie można wchodzić w polemikę. Nie jesteśmy na tyle silni, żeby udowadniać, że się nie damy. Jedyną drogą jest powiedzieć „wynoś się!”.
Ostro, stanowczo, bez wchodzenia w jakąkolwiek dyskusję.  Tak jak to zrobił Pan Jezus – „Idź precz, szatanie!”.

* zdjęcie Pixabay

Czy można kochać wszystkich ludzi? Bezwarunkowo, niezależnie od ich postaw i krzywd, jakie nam wyrządzają? Po ludzku rzecz biorąc jest to niezwykle trudne. Każda zadana
rana boli i jeśli nawet nie szukamy odwetu, to wzbudzenie pozytywnych myśli wobec krzywdzącego jest niełatwym zadaniem. Bywa wręcz tak, że to właśnie chęć odwetu
jest jednym z pierwszych odruchów. Słowa „ja ci jeszcze pokażę”, nawet jeśli nie są wypowiedziane głośno, to osadzają się w myślach na tyle mocno, że od ich realizacji uzależniamy nasz spokój. Przechodząc natomiast od słowa do czynu, dając myślom życie, jednocześnie z ofiary zamieniamy się w krzywdziciela. Jaki jest tego skutek? Tym razem
to my stajemy się nieprzyjaciółmi. Jednak nasze czyny nie odebrały nam przecież potrzeby bycia kochanymi.

Wracając do pytania o to, czy można kochać wszystkich ludzi chciałabym opowiedzieć
o pewnym spotkaniu. To było dawno – w ubogim domu mieszkała kobieta, której życie dobiegało kresu. Była samotna i spotkanie ze mną dało jej radość rozmowy. Nie dlatego,
że byłam kimś ważnym, ale dlatego, że miała z kim porozmawiać. Opowiadała o swoim życiu, jego trudach, ludzkiej złości i wzajemnym złym traktowaniu się przez osoby z  jej otoczenia. Ale nie było w niej żalu, a raczej spokój i pogodzenie z tym, co było. Zapytałam, jak to robi, że ma wobec innych tyle łagodności. Odpowiedziała, że każdy jest czyimś dzieckiem. Patrząc na człowieka, choćby najtrudniejszego w relacjach ona widzi dziecko.
I myśli o jego matce, o jej miłości, trosce, wyrzeczeniach i pragnieniu, żeby syn, czy córka nigdy nie zaznali krzywdy. Od nikogo.

Każdy jest czyimś dzieckiem. Do tej prawdy wracałam już niejednokrotnie w chwilach,
gdy moja złość budowała plany odwetu. Nie, nie zaczynałam od razu kochać swoich nieprzyjaciół. Ale potrafiłam zobaczyć w nich dziecko – dziecko Boga. I poczuć ból,
jaki czuje rodzic, który patrzy na wrogość pomiędzy rodzeństwem. To pomaga ochłonąć, nabrać dystansu i na spokojnie stanąć przed pytaniem: chcę kochać czy nienawidzić?
Nie mogę godzić się na zło, ale muszę pamiętać, że zło to nie człowiek. Zło to brak dobra. Zadając krzywdę, najczęściej jeszcze mnożę zło tam, gdzie jest ogromne wołanie o dobro. Bodajże Lew Tołstoj powiedział: „Nienawidź zła w człowieku, człowieka kochaj”.
To zazwyczaj przynosi lepsze efekty niż odpłacanie pięknym za nadobne.

* zdjęcie Pixabay